എന്റെ ഗേള്‍ ഫ്രെണ്ട്

ജീവിതം തീരെ വിരസം എന്ന് തോന്നുമ്പോള്‍ സഞ്ചിയും തൂക്കി നഗരത്തിലെ നനഞ്ഞ വഴികളില്‍ കൂടി ഒരു ലക്ഷ്യവും ഇല്ലാതെ അലഞ്ഞു തിരിയുക എന്നത് എന്റെ മറ്റൊരു ഭ്രാന്തു. ഇതിനിടെ വീണു കിട്ടുന്നഒരു ചൂട് മുളക് ബജ്ജിയോ, ഡി സി ബുക്സില്‍ നിന്ന് കിട്ടുന്ന ഒരു നല്ല പുസ്തകമോ, വഴിയോരത്ത് കാണുന്ന ഒരു പഴയ സുഹൃത്തോ മതിയാവും മരവിച്ച മനസ്സിനെ ഒന്ന് തീ പിടിപ്പിക്കാന്‍. അത്തരം ഒരു ഇടവപ്പാതി ദിവസത്തില്‍ ആണ് ഞാന്‍ അഗ്നുസിനെ കണ്ടു മുട്ടുന്നത്. ഒരു അഞ്ചര അടി പൊക്കവും ഇരു നിറവും മെലിഞ്ഞു ശ്രീത്വമുള്ള മുഖവും ആഗ്നസിന്റെ ഐഡന്റിറ്റി ആയിരുന്നു. അതിലുപരി കണ്ണുകളില്‍ എന്തോ തിരയുന്ന കനലുകളും.

നഗരത്തിലെ പുതിയ പുളകങ്ങളായ റേഡിയോ ജോക്കി തിരഞ്ഞെടുപ്പിനുള്ള നീണ്ട ക്യുവില്‍ എന്റെ തൊട്ടു മുന്നില്‍ ആയിരുന്നു അവളുടെ സ്ഥാനം. ഒരു പതിനഞ്ച് വയസ്സെങ്കിലും പ്രായ വ്യത്യാസംഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും ഞങ്ങള്‍ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. നല്ല ശുദ്ധമായ മലയാളം. എവിടെയെക്കെയോ കറങ്ങിനടക്കുന്ന മനസ്സ്. ഒരു പാടു കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്തു തീര്‍ക്കണം എന്ന വാശി. ആര മണിക്കൂര്‍ കൊണ്ടു ഞങ്ങള്‍ ഒട്ടേറെ കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു. ചിരിച്ചു തര്‍ക്കിച്ചു അന്യോന്യം കളിയാക്കി. ഒടുവില്‍ ഇന്റര്‍വ്യൂ മതിയാക്കി പിരിയുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ എവിടെയോ വിരഹത്തിന്റെ നീണ്ട നെടുവീര്‍പ്പ് അവള്‍ ബാക്കി നിര്‍ത്തി. അഭാസങ്ങളുടെ ഭാരം പെറാതെ വെറുതെ ചിരിക്കാനും കരയാനും കളിയാക്കാനും മനസ്സ് തുറന്നിരിക്കാനും ഒരു പെണ്‍ സുഹൃത്ത്‌ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ ... അപ്പോള്‍ എന്റെ രണ്ടു കുഞ്ഞുങളെയും എന്നെയും പൊന്നു പോലെ നോക്കുകയും എനിക്ക് പുറം തടവി തരുകയും ചായയും സോപ്പും തോര്‍ത്തുംഎടുത്തു തരികയും ഓരോ ആപല്‍ ഘട്ടത്തിലും എന്റെ ഒപ്പം താങ്ങും തണലും ആയി നില്‍ക്കുന്ന എന്റെ കൂട്ടുകാരിയെ ഞാന്‍ അറിയാതെ ഓര്‍ത്തു. മനസ്സിന്റെ കഷണങ്ങളും വാരി കൂട്ടി ഞാന്‍ വീട്ടിലേക്കു വണ്ടി പിടിച്ചു.